" صفحه سی و چهارم "
چند روزی با حالت تهوع و سردرد گذشت ...
از روز دعوا با قدرت دیگه با هم حرف نزده بودیم و فقط اکرم ( خواهرشوهر وسطی ) به دیدنم میومد . خیلی دختر خوبی بود و خیلی منو درک میکرد ،بنظرم اون و شوهرش یوسف تنها کسایی بودن که میدونستن اونی که این وسط داره زجر میکشه فقط و فقط منم ....
" صفحه سی و سوم "
بابام جوری با قدرت حرف زد که کم مونده بود ازش تشکر کنه بخاطر رفتار زشت و خیانت علنی که انجام داده بود ...
بابا بدون اینکه دوباره برگرده توی خونه بیرون رفت و چند دقیقه بعد هم قدرت رفت . زن صاحب خونه اومد توی خونه و منی که در حال گریه بودم رو دلداری داد و تقریبا اون هم حرفهای بابا رو تکرار کرد .
در واقع همه جوری رفتار کردن که انگار مقصر صد در صد منم و اشتباه از من بوده .
" صفحه سی و دوم "
تا وقتی که بابام از راه برسه من چمدونم رو بستم و لباسهای پارسا رو تنش کرده بودم و آماده ی رهایی از این زندگی جهنمی ....
انگار همین دیروز بود ...
انگار دوباره الان داره همه ی اون صحنه ها برام تکرار میشه ...
صدای زنگ در ، توی حیاط پیچید ، از پنجره ی کوچیکی که به سقف چسبیده بود ، توی حیاط رو نگاه کردم و بابام وارد شد . داشت لبخند میزد ... با قدرت دست داد و با هم شروع کردن به خندیدن ... صاحب خونه و زنش هم توی حیاط نشسته بودن ...
" صفحه سی و یکم "
دوماه از اجاره کردن خونه ی 20 متریمون میگذشت و قدرت با ماشین دوست باباش کار میکرد و کم کم داشت زندگیمون ، شکل یه زندگی معمولی رو به خودش میگرفت . اما یک تماس تلفنی دوباره قلب منو اعتمادم رو شکست .....
...
قدرت بعد ناهار رفت سرکار و من داشتم به پارسا که الان یکسالش بود شیر میدادم و براش قصه میگفتم که گوشی قدرت زنگ خورد . متوجه شدم گوشیش رو جا گذاشته ... اعتنا نکردم ولی بعد از چندبار تماس متوالی با خودم گفتم شاید کار واجبی باشه ...
شماره به اسم زری سیو شده بود .....
" صفحه سی ام "
توی چند ماه اتفاقات ریز و درشت زیادی برامون افتاد ....
حالا محمدپارسای من 9 ماهه شده بود و من پسر کوچولوی گرد و قلمبه خودمو میزاشتم توی آغوش ( یه وسیله است شبیه کوله پشتی که بچه رو میزاری توش ) و همراهش پیتزا و ساندویچ میزدم و گاهی هم سفارشات رو میبردم ...
نپرسید چرا من انجام میدادم ؟!!!
" صفحه بیست و نهم "
چند دقیقه همونجایی که بودم نشستم و به اتفاقی که افتاد فکر کردم ...
حرفی که شنیده بودم ، توی سرم تکرار میشد : " پس من چی ؟ "
این تن صدای آشنا و این جمله ای که انگار قبلا هم ، با همین صدا شنیده بودم ...
" صفحه بیست و هشتم "
همه چیز بدتر از همیشه بود .
بیشتر از همیشه احساس اینکه یه مرده هستم رو داشتم .
بیشتر وقتها منو پارسا تنها بودیم و راستش این تنهایی رو دوست داشتم و تنها وقتی بود که توی اون خونه احساس امنیت میکردم .
قدرت هنوز هم توی اون مغازه ی شراکتی پیتزایی کار میکرد و هر چی درمیاورد رو خرج دیگران میکرد ....
تا جایی پیش رفته بود که مجبور شدیم دوباره تمام وسایل خونه رو بفروشیم و
" صفحه بیست و هفتم"
بعد از رو شدن خیانت شوهرم ، دوباره ساکم رو انداختم روی شونه ام و بچه ام رو بغل کردم .
زدم بیرون ولی هیچ کجا نبود که بتونم برم ....
تا نزدیکی خونه پسرخاله ام اینا رفتم ولی برگشتم ....
میخواستم برم ترمینال و برگردم مشهد ولی پول نداشتم ...
سرم گیج میرفت ، چشمام پر از اشک بود و نمیتونم حسی رو که داشتم توصیف کنم ....
صدای گریه ی پارسا بلند شد ، گرسنه اش بود . نشستم روی پله ی یک خونه و چادرم رو کشیدم روی بچه و شروع کردم به شیردادن بهش .
ولی شیر نداشتم که بخوره ، تلاش میکرد تا شاید بتونه با مکیدن بیشتر
" صفحه بیست و ششم "
صبح بعد از بدنیا اومدن ماهی کوچولوی من ، مرخصم کردن و رفتیم خونه ...
آقاجون و خاله ( پدرشوهر و مادر شوهرم ) توی خونه منتظر ما بودن و حسابی ذوق دیدن اولین نوه ی پسری شون رو داشتن ...
قدرت برام یه جفت گوشواره خریده بود به عنوان هدیه تولد بچه ... ( اولین باری بود که برام هدیه میخرید ) خوشحال بودیم ، دو سه روز اول خیلی عالی بود ، البته به جز اون قسمتش که درد داشتم ...
یک حس خوب به قلبم سرازیر شده بود ... یک نور امید برای خوشبختی و داشتن یک زندگی معمولی ... درست فکر میکنی ، آرزوی من فقط داشتن یک زندگی معمولی بود ...
" صفحه بیست و پنجم "
ساعت 10: 10 دقیقه بلاخره منو بردن اتاق زایمان ...من میترسیدم و دکتر هم ترسیده بود ... زایمانی که باید 14 ساعت قبل انجام میشد و بخاطر بی توجهی پرستارها دیر شده بود ....
سه نفر توی اتاق بودن ...! یک خانوم نسبتا چاق که قیافه مهربونی داشت و عرقامو پاک میکرد و بهم قوت قلب میداد ... یک خانوم نسبتا بد اخلاق که از اینور به اونور میذفت و چیز میز میاورد و میبرد ... دکتر که داشت دستکش میپوشید و آماده میشد ...
یهو چنان دردی پیچید توی کمرم که داد زدم و میخواستم پاشم که همون خانوم مهربونه نگهم داشت و گفت تحمل کن ... فقط زور بزن تا زود بچه بدنیا بیاد ...
