چطور من شدم ؟ صفحه سی و هفتم

" صفحه سی و هفتم "

 

شب اولی که توی پانسیون خوابیدم رو هرگز فراموش نمیکنم .

یه آرامش خاصی داشتم ... دیگه قرار نبود از کسی بترسم ، دیگه بهم آسیبی نمیرسید . میتونستم شب رو با خیال راحت بخوابم .

ولی ... دلتنگ پارسای خودم بودم ، کاش میتونستم اون رو هم با خودم بیارم . الان توی چه شرایطی بود ؟ بهش غذا داده بودن ؟ اذیتش میکردن ؟

همه چیز رو به خدا سپردم و با فکر اینکه زود همه چیز رو درست میکنم خوابیدم .

.

.

.

روزها پشت سر هم میگذشتن .در هفته دو روز کلاس بهیاری داشتم و 6 روز هفته هم توی تولیدی لباس وسط کار بودم .( وسط کار به اون شخصی میگن که خرده کاری های بقیه رو انجام میده و یجورایی بقیه هر کاری دارن به اون میگن تا انجام بده )

 

درآمدم کم بود و با اینکه سعی میکردم روزی یه وعده غذا بخورم باز هم چیز زیادی برام نمیموند . پس دنبال کار گشتم و توی فرودگاه مهرآباد یه کار شبانه پیدا کردم .

به عنوان مسئول صندلی های ماساژ در طول شب توی فرودگاه بودم و صبح هم میرفتم تولیدی . فرودگاه برام خوب بود چون هم درآمدش بالاتر بود و هم مشتری ها بهم انعام میدادن .

 

ولی فقط 2 ماه دوام آوردم . خیلی شب نخوابیدن ها و کم خوابیدن ها برام سخت بود و شده بودم مرده متحرک .

 

خلاصه که ....

 

دوره بهیاری توی 4 ماه تموم شد و توی بیمارستان فیروزگر هم چند جلسه کارورزی رفتیم و خیلی از من و کارم راضی بودن . قرار بود از بین همه ی ما ، دو نفر همونجا استخدام بشن و خدا با من یار بود و من هم انتخاب شده بودم .

 

6 ماه از زمان جدایی من و پسرم گذشته بود و دیگه طاقت دوریش رو نداشتم . با خودم گفتم میرم میبینمش و زود برمیگردم . رفتنم رو با دوستانم درمیون گذاشتم و برای اینکه بدی های قدرت رو کمی تلافی کنیم ، یه نقشه کشیدیم .

 

خاله ی یکی از بچه های خوابگاه ، شمالی بود و چهارتایی راهی شمال شدیم . من ، تمنا ، عسل ، مهدیه

 

اونجا با پسرخاله ی مهدیه و داداشش میرفتیم بیرون و هر جا رفتیم ، من و شایان ( پسرخاله مهدیه ) با هم عکس گرفتیم .

عسل برام یه اکانت اینستا درست کرد و بهم یاد داد چجوری باهاش کار کنم ... عکس ها رو پست کردیم و با اکانت های فیک زیرش کامنت گذاشتیم .

 

نقشه این بود که به هر طریقی شده ، قدرت این عکس ها رو ببینه و طعم خیانت رو بچشه .

 

برگشتم مشهد و رفتم خونه مامان اینا ، چون پارسای منو برده بودن اونجا . این بچه رو همه جا گردونده بود و کسی ازش مراقبت نمیکرده ، آخرش هم که خونه ی یوسف بوده ، یوسف آورده بودش خونه ی مامان اینا .

 

الان همه چیز محیا شده بود . پسرم بی دردسر پیشم بود و شغل خوبی هم توی بیمارستان پیدا کرده بودم . فقط میموند کسی که از پارسا در زمان سرکار بودن مراقبت کنه .

شرایط مامان وحشتناک تر شده بود . بابا هر روز چند تا مثل خودش رو میاورد خونه و نعشه میکردن ( مواد میکشیدن ) . نون برای خوردن پیدا نمیکردن و بابا تقریبا همه چیز رو فروخته بود .

 

به مامان گفتم ، بیا بریم تهران چهارتایی زندگی کنیم ، من و تو و پارسا و زهرا ..... من میشم مرد خونه ات و تو هم مراقب بچه ها باش . قول میدم همه چیز رو درست میکنم .

.

.

. 

مامان باید قبول میکرد .... بخاطر خودش ، بخاطر زهرا ، بخاطر من !!!!!!!!!!!!!!!!!!

ولی اون قبول نکرد ، در جواب من گفت : پس بابات و علی چی ؟ نمیتونم اونها رو تنها بزارم ؟؟!!!!!!!!!!!!!!! مردم چی میگن ؟!!!!!!!!

.

.

خانواده قدرت از برگشتن من با خبر شده بودن و اومدن باهام صحبت کنن .

 

دیگه ریز به ریز حرفها رو نمیگم ، فقط در همین حد کافیه که بدونید پدرشوهرم گفت: یک فرصت دیگه به قدرت بدم و اگر کوچکترین اشتباهی کرد ، خودش طلاقم رو ازش میگیره .

گفت نگران پول نباشم و خودش ساپورت مالی مون میکنه و غیره و غیره ....

 

دو روز درباره اش فکر کردم ، نمیتونستم پارسا رو هر روز به امان خدا بزارم و برم سرکار . حالا که مامان قبول نکرده بود باهام بیاد همه چیز عوض میشد .

از طرفی پارسا رو نمیتونستم بسپرم به اونها  ،چون توی همین 6 ماه بچه رو جون به لب کرده بودن .

 

پس تنها تصمیم درست اون لحظه رو گرفتم ....

 

به قدرت گفتم به شرطی برمیگردم که حق طلاق رو بمن بده . ( درباره ی حق طلاق ، مادر پری بمن گفته بود )

 

انتظارش رو نداشتم ولی زود قبول کرد . گفت تو فقط برگرد ، من توی این چند ماه فهمیدم که بدون تو نمیتونم زندگی کنم . دیگه هر کاری تو بگی میکنیم ، هر چی تو بخوای همون کار رو میکنیم . نمیزارم توی دل تو و پارسا آب تکون بخوره .

 

حق طلاق رو توی محضر گرفتم و برگشتم خونه ... خواهش میکنم فکر نکنید من آدم احمقی بودم که حرف های قدرت رو باور کردم .... من فقط دوست داشتم پسرم ، پدر داشته باشه و امیدوار بودم بعد از این همه سال همه چیز خوب پیش بره .